Moklar tabletki powlekane 150 mg pokaż opinie (0)

Kiedy nie stosować leku Moklar:
- jeżeli pacjent ma uczulenie na moklobemid lub którykolwiek z pozostałych składników tego leku;
- jeżeli u pacjenta występuje ostry stan splątania (dezorientacja);
- jeżeli u pacjenta rozpoznano wcześniej guza nadnerczy (guz chromochłonny);
- jeżeli pacjent stosuje selegilinę lub petydynę;
- jeżeli pacjent stosuje dekstrometorfan, znajdujący się np. w lekach na kaszel dostępnych w aptece bez recepty. Obserwowano ciężkie działania niepożądane ze strony ośrodkowego układu nerwowego podczas jednoczesnego stosowania leków zawierających dekstrometorfan oraz leku Moklar;
- jeżeli pacjent stosuje selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny lub trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, z powodu możliwości wystąpienia zespołu serotoninowego. Po przerwaniu leczenia inhibitorami wychwytu zwrotnego serotoniny, a przed rozpoczęciem leczenia moklobemidem, konieczne jest zachowanie co najmniej 1 tygodnia
przerwy, choć w przypadku niektórych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny lekarz może zalecić nawet 5 tygodni przerwy;
- u dzieci ze względu na brak dostatecznych danych klinicznych potwierdzających skuteczność i bezpieczeństwo stosowania.

Ostrzeżenia i środki ostrożności
Przed rozpoczęciem stosowania leku Moklar należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty:
- jeżeli pacjent przyjmuje jakiekolwiek leki. Dotyczy to również leków dostępnych bez recepty, stosowanych w leczeniu kaszlu lub przeziębienia, zawierających efedrynę, pseudoefedrynę lub fenylopropanoloaminę;
- jeżeli u pacjenta występuje depresja z pobudzeniem w obrazie klinicznym. Lekarz może zalecić jednoczesne stosowanie leków uspokajających (np. benzodiazepin);
- jeżeli u pacjenta występuje zaburzenie afektywne dwubiegunowe, ze względu na ryzyko epizodów manii;
- jeżeli u pacjenta występuje nadczynność tarczycy, ze względu na ryzyko nagłego wzrostu ciśnienia tętniczego krwi po zastosowaniu leku Moklar;
- jeżeli u pacjenta występują inne choroby psychiczne np. schizofrenia, gdyż Moklar może zaostrzyć objawy choroby;
- jeżeli pacjent ma zwiększone ciśnienie tętnicze krwi. Moklar może spowodować wzrost ciśnienia tętniczego krwi, dlatego zalecana jest ostrożność szczególnie na początku leczenia; - jeżeli u pacjenta występuje nadwrażliwość na tyraminę, składnik niektórych pokarmów, np.
serów dojrzewających.

Pacjenci, u których występuje ryzyko zachowań samobójczych powinni być pod ścisłą kontrolą lekarza, szczególnie w czasie rozpoczynania leczenia.

Podczas stosowania leku Moklar może wystąpić hiponatremia - zmniejszenie stężenia sodu w osoczu krwi. Objawy, które mogą świadczyć o hiponatremii to senność, dezorientacja lub drgawki. Jeżeli wystąpią należy skontaktować się z lekarzem.

W razie wystąpienia wysypki i obrzęku, które mogą być objawami nadwrażliwości na lek Moklar, należy natychmiast skontaktować się z lekarzem.

Często występujące działania niepożądane (występujące u mniej niż 1 na 10 pacjentów):
ból głowy, bezsenność, zaburzenie snu, zawroty głowy, drżenie, wzmożona pobudliwość, nerwowość, senność, zmęczenie, uspokojenie, nasilony niepokój, stan ostrego niepokoju, osłabienie albo omdlenie, tachykardia, kołatanie serca, niedociśnienie ortostatyczne, niedociśnienie, nudności, zaparcia, bóle żołądka i jelit, dyskomfort w nadbrzuszu, mdłości, biegunka, uczucie pełności w żołądku, ból brzucha, wymioty, suchość błony śluzowej jamy ustnej, pocenie się, niewyraźne widzenie, zwiększony lub zmniejszony apetyt.

Niezbyt często występujące działania niepożądane (występujące u mniej niż 1 na 100 pacjentów): trudności w zasypianiu, koszmary senne, omamy (widzenie lub słyszenie rzeczy, które nie istnieją), zaburzenie pamięci, dezorientacja, nasilenie depresji, ekscytacja/drażliwość, objawy hipomanii, zachowanie agresywne, apatia, napięcie nerwowe, migrena, zaburzenia pozapiramidowe (np. różne formy zaburzeń ruchowych), szumy uszne, zaburzenia czucia, dyzartria (niewyraźna mowa), zwiększenie ciśnienia tętniczego krwi, zwolnienie czynności serca, skurcze dodatkowe, ból dławicowy (rodzaj silnego bólu w piersiach), ból w piersiach, objawy zapalenia żył, zgaga, zapalenie błony śluzowej żołądka, wzdęcie, niestrawność, wykwit/wysypka, skórna reakcja alergiczna, świąd, zapalenie dziąseł, zapalenie jamy ustnej, suchość skóry, zapalenie spojówek, zaburzenie oddawania moczu (bolesne lub utrudnione oddawanie moczu, wielomocz, bolesne parcie na mocz), krwawienia z dróg rodnych, wydłużona menstruacja, ogólnie złe samopoczucie, bóle szkieletowo-mięśniowe, uczucie zmienionego smaku, nagłe zaczerwienienie twarzy, uczucie gorąca, mroczki (ubytki w polu widzenia), duszność, niewielkie zmniejszenie liczby białych krwinek i zmniejszenie aktywności aminotransferazy alaninowej i asparaginianowej (zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych) bez znaczenia klinicznego (widoczne w wynikach badań laboratoryjnych).

Rzadko występujące działania niepożądane (występujące u mniej niż 1 na 1 000 pacjentów):
nieostre widzenie, drżenie mięśniowe.

Bardzo rzadko zgłaszano zmniejszenie stężenia sodu we krwi (hiponatremia).

Część objawów jest objawami choroby podstawowej i w większości przypadków ustępują w miarę kontynuowania leczenia.

Samobójstwo, myśli samobójcze, nasilenie depresji lub zaburzeń lękowych
Pacjenci z depresją i (lub) zaburzeniami lękowymi, mogą czasami mieć myśli o samookaleczeniu lub myśli samobójczych. Mogą one nasilać się na początku stosowania leków przeciwdepresyjnych, do których należy Moklar, ponieważ leki te zaczynają działać zazwyczaj dopiero po upływie 2 tygodni, czasem później.
Wystąpienie myśli samobójczych lub myśli o samookaleczeniu jest bardziej prawdopodobne:
- jeśli u pacjenta w przeszłości występowały myśli samobójcze lub o samookaleczeniu;
- jeśli pacjent jest osobą dorosłą w młodym wieku. Dane z badań klinicznych wskazują na zwiększone ryzyko zachowań samobójczych u osób w wieku poniżej 25 lat z zaburzeniami psychicznymi, którzy byli leczeni lekami przeciwdepresyjnymi.

Jeśli u pacjenta występują myśli samobójcze lub myśli o samookaleczeniu, należy niezwłocznie skontaktować się z lekarzem prowadzącym lub zgłosić się do szpitala.

Pomocne może się okazać poinformowanie krewnych lub przyjaciół o tym, że pacjent ma depresję lub zaburzenia lękowe oraz poproszenie ich o przeczytanie tej ulotki. Pacjent może poprosić o informowanie go, jeśli osoby te zauważą, że depresja lub zaburzenia lękowe nasilają się lub, gdy wystąpiły niepokojące zmiany w zachowaniu.