Hydroxyurea medac kapsułki twarde 500 mg pokaż opinie (0)

Kiedy nie stosować leku HYDROXYUREA medac
- jeśli u pacjenta stwierdzono nadwrażliwość na hydroksymocznik lub którąkolwiek substancję pomocniczą;
- jeśli u pacjenta występuje znaczne zahamowanie czynności szpiku kostnego, leukopenia (<2,5 x 109 krwinek białych/l), małopłytkowość (<100 x 109 płytek krwi/l) lub ciężka niedokrwistość.

Kiedy zachować szczególną ostrożność stosując lek HYDROXYUREA medac
Leczenie hydroksymocznikiem może spowodować zahamowanie czynności szpiku kostnego (konsekwencją jest leukopenia, trombocytopenia i niedokrwistość).
Po ustaleniu indywidualnej optymalnej dawki lekarz ustali również częstość niezbędnych badań kontrolnych (badanie stężenia hemoglobiny, całkowitej liczby białych krwinek oraz liczby płytek krwi). Jeśli liczba krwinek białych jest mniejsza niż 2,5 x 109/l lub liczba płytek krwi jest mniejsza niż 100 x 109/l, lekarz może zalecić przerwanie leczenia hydroksymocznikem, aż do czasu, gdy wartości te powrócą do wartości bliskich prawidłowym.
W przypadku wystąpienia niedokrwistości przed lub w trakcie leczenia lekarz może zalecić, jeśli to konieczne, podanie czerwonych krwinek.

Samoistnie występująca erytropoeza megaloblastyczna jest często obserwowana na początku leczenia hydroksymocznikiem. Zmiany morfologiczne przypominają niedokrwistość złośliwą, ale nie są zależne od niedoboru witaminy B12 lub kwasu foliowego.
W czasie terapii lekiem HYDROXYUREA medac należy często kontrolować parametry określające czynność wątroby i nerek.
Zwiększyć się może stężenie kwasu moczowego w surowicy, co może wymagać odpowiedniego zmodyfikowania dawki leku.
Ponieważ w pojedynczych przypadkach obserwowano raka płaskonabłonkowego skóry, należy obserwować zmiany na skórze w trakcie leczenia.
Hydroksymocznik może wykazywać działanie genotoksyczne, dlatego należy stosować skuteczną antykoncepcję w trakcie leczenia i 3 miesiące po jego zakończeniu. Pacjenci powinni zostać poinformowani o możliwości przechowania spermy pobranej przed rozpoczęciem leczenia.
Nie należy stosować leku u pacjentów z rzadkimi wrodzonymi zaburzeniami tolerancji galaktozy, niedoborem laktazy i zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

Zahamowanie czynności szpiku kostnego jest działaniem niepożądanym ograniczającym dawkowanie. Działania niepożądane ze strony przewodu pokarmowego występują często, ale rzadko wymagają zmniejszenia dawki i przerwania leczenia.
Częstość występowania działań niepożądanych:
Bardzo często - obserwowane częściej niż u 1 na 10 pacjentów:
Często - obserwowane rzadziej niż u 10 na 100 pacjentów Niezbyt często - obserwowane rzadziej niż u 10 na 1000 pacjentów Rzadko - obserwowane rzadziej niż u 10 na 10 000 pacjentów
Bardzo rzadko - występujące u mniej niż 1 osoby na 10 000, w tym obserwowane sporadycznie.

Często: zahamowanie czynności szpiku kostnego, leukopenia, megaloblastoza, biegunka, zaparcie.
Niezbyt często: małopłytkowość, niedokrwistość, podwyższona aktywność enzymów wątrobowych, zwiększenie stężenia bilirubiny, przejściowe zaburzenie czynności kanalików nerkowych z towarzyszącym podwyższeniem stężenia kwasu moczowego, mocznika i kreatyniny w surowicy, wysypka grudkowo-plamkowa, rumień twarzy, rumień dystalnych części kończyn, nudności, wymioty, brak łaknienia, zapalenie błony śluzowej jamy ustnej, gorączka polekowa, dreszcze, złe samopoczucie.
Rzadko: bóle głowy, zawroty głowy, zaburzenia orientacji, omamy, bolesne oddawanie moczu, drgawki, ostre reakcje płucne w postaci rozlanych nacieków płucnych, gorączka i duszność, alergiczne zapalenie pęcherzyków płucnych, wypadanie włosów, reakcje alergiczne, zespół rozpadu guza (zaburzenia metaboliczne wynikające z rozpadu komórek nowotworowych).
Bardzo rzadko: zaburzenie czynności nerek, zmiany grzybicopochodne, nadmierna pigmentacja lub zanik skóry i paznokci, owrzodzenia skóry (szczególnie owrzodzenia nóg), świąd, rogowacenie skóry promieniste, rak skóry (rak płaskokomórkowy, rak podstawnokomórkowy), grudki fioletowe, złuszczanie skóry.

W czasie terapii hydroksymocznikiem może wystąpić megaloblastoza, która nie reaguje na leczenie kwasem foliowym czy witaminą B12.
Zahamowanie czynności szpiku kostnego ustępuje jednak, gdy leczenie zostanie przerwane.
Ciężkie zaburzenia żołądkowe (nudności, wymioty, brak łaknienia) wynikające ze skojarzonego leczenia hydroksymocznikiem i napromienianiem mogą być zwykle łagodzone przez tymczasowe przerwanie podawania hydroksymocznika.
Hydroksymocznik może nasilać stan zapalny błon śluzowych, będący działaniem niepożądanym napromieniania. Może to przypominać rumień i przebarwienia uprzednio napromienianych tkanek. W odosobnionych przypadkach obserwowano przebarwienie, rumień, zanik skóry i paznokci, złuszczanie się, fioletowe grudki i wypadanie włosów, grzybicopochodne zmiany skóry, rogowacenie promieniste, raka skóry, owrzodzenie nóg, świąd i przebarwienie skóry i paznokci po latach długotrwałego codziennego leczenia podtrzymującego hydroksymocznikiem.
Duże dawki mogą powodować umiarkowaną senność.
U pacjentów przyjmujących przewlekle hydroksymocznik w chorobach rozrostowych szpiku, takich jak: samoistna nadpłytkowość i czerwienica prawdziwa, może się rozwinąć wtórna białaczka. Związek z leczeniem lub chorobą podstawową jest aktualnie nieznany.
Hydroksymocznik może zmniejszać stężenie żelaza w surowicy krwi i wykorzystanie żelaza przez krwinki czerwone. Nie zmienia to jednak czasu przeżycia krwinek czerwonych.