Hydroxycarbamid Teva kapsułki 500 mg pokaż opinie (0)

Kiedy nie stosować leku Hydroxycarbamid TEVA
- jeśli u pacjenta stwierdzono nadwrażliwość na hydroksykarbamid lub na pozostałe składniki leku,
- jeśli u pacjenta występuje ciężkie zahamowanie czynności szpiku; zmniejszenie liczby krwinek białych (poniżej 2,5 x 109/l), zmniejszenie liczby płytek krwi (poniżej 100 x 109/l) lub ciężka niedokrwistość,
- u kobiet w ciąży i matek karmiących piersią.
Kiedy zachować szczególną ostrożność stosując lek Hydroxycarbamid TEVA
Przed rozpoczęciem leczenia i w jego trakcie lekarz zaleci regularną kontrolę następujących parametrów:
- parametry krwi obwodowej (morfologia, liczba krwinek białych, liczba płytek krwi, obraz odsetkowy). Stężenie hemoglobiny, całkowita liczba krwinek białych i płytek krwi - przynajmniej raz w tygodniu.
- parametry czynności nerek (stężenie kreatyniny, stężenie azotu mocznikowego, diureza)
- stężenie kwasu moczowego we krwi - parametry czynności wątroby.
W przypadku ciężkiej niedokrwistości przed rozpoczęciem lub w trakcie leczenia lekarz może zadecydować, aby ją wyrównać, przetaczając krew.
Stosując hydroksykarbamid należy zachować ostrożność u pacjentów po radioterapii, po przeprowadzonej wcześniej chemioterapii, u pacjentów z nowotworami nerek, a także u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek i(lub) wątroby (zwłaszcza na początku leczenia).
U pacjentów poddawanych długotrwałemu leczeniu hydroksykarbamidem z powodu zaburzeń mieloproliferacyjnych takich, jak czerwienica prawdziwa lub nadpłytkowość, może dojść do rozwoju wtórnej białaczki. Pacjent powinien zgłosić lekarzowi wystąpienie objawów takich, jak: osłabienie, stany gorączkowe, bóle kości i stawów, bladość, owrzodzenia śluzówek, krwawienie z nosa lub dziąseł. Lekarz zaleci wówczas wykonanie badań laboratoryjnych krwi.
Należy również zgłosić lekarzowi wystąpienie zmian skórnych, gdyż w pojedynczych przypadkach opisano rozwój raka płaskokomórkowego skóry.
Pacjent powinien poinformować lekarza, jeżeli przyjmuje leki przeciwretrowirusowe (stosowane w leczeniu zakażenia wirusem HIV). Jednoczesne stosowanie ich z hydroksykarbamidem grozi niepowodzeniem terapii i nasileniem działań niepożądanych tych leków. Może to prowadzić do ostrego zapalenia trzustki, uszkodzeń i niewydolności wątroby, niekiedy kończących się śmiercią oraz do neuropatii obwodowej (w niektórych przypadkach ciężkiej) u pacjentów z HIV.

Na początku leczenia mogą wystąpić zaburzenia erytropoezy (wytwarzanie pewnego typu erytrocytów - megaloblastów). Zmiany morfologiczne mogą być podobne jak w niedokrwistości złośliwej, ale nie są związane z niedoborem witaminy B12 lub kwasu foliowego.
Hydroksykarbamid może zmniejszać stężenie żelaza w osoczu krwi i zmniejszać stopień jego zużytkowania przez krwinki czerwone, ale nie zmienia to czasu ich przeżycia.
Hydroksykarbamid może wywołać bolesne owrzodzenia kończyn dolnych, które są na ogół trudne do leczenia i powodują konieczność przerwania terapii. Przerwanie podawania hydroksykarbamidu prowadzi przeważnie do ustąpienia owrzodzeń w ciągu kilku tygodni.
Może wystąpić zaostrzenie rumienia spowodowanego przeprowadzanym wcześniej lub jednocześnie napromienianiem.
Podczas leczenia hydroksykarbamidem może zwiększyć się stężenie kwasu moczowego we krwi (ryzyko rozwoju dny, a nawet nefropatii moczanowej). Pacjent powinien przyjmować wówczas dużo płynów, a lekarz zaleci podawanie allopurinolu, który zmniejszy stężenie kwasu moczowego we krwi i moczu.
W przypadku wystąpienia któregokolwiek z niżej wymienionych objawów, należy zgłosić się do lekarza.
Zahamowanie czynności szpiku jest objawem niepożądanym, które powoduje konieczność zmniejszenia dawki. Reakcje niepożądane ze strony przewodu pokarmowego występują często, rzadko jednak powodują konieczność zmniejszenia dawki lub przerwania leczenia.
Poniżej podano możliwe działania niepożądane hydroksykarbamidu w zależności od częstości ich występowania. Częstotliwość występowania określono następująco:
często (występujące częściej niż u 1 na 100, ale rzadziej niż u 1 na 10 pacjentów), niezbyt często (występujące częściej niż u 1 na 1000, ale rzadziej niż u 1 na 100 pacjentów), rzadko (występujące częściej niż u 1 na 10 000, ale rzadziej niż u 1 na 1000 pacjentów), bardzo rzadko (występujące rzadziej niż u 1 na 10 000 pacjentów, łącznie z pojedynczymi przypadkami).
Często:
Zahamowanie czynności szpiku, zmniejszenie liczby krwinek białych, zwiększenie liczby megaloblastów (wielojądrzaste komórki szpikowe, z których powstają krwinki czerwone w niedokrwistości złośliwej).
Biegunka, zaparcia.
Niezbyt często:
Małopłytkowość, niedokrwistość.
Nudności, wymioty, jadłowstręt, zapalenie jamy ustnej, gorączka polekowa, dreszcze, złe samopoczucie.
Wysypka grudkowo-plamkowa, rumień twarzy, rumień dłoni i stóp.
Zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych i stężenia bilirubiny.
Przemijające zaburzenie czynności kanalików nerkowych, któremu towarzyszy zwiększenie stężenia kwasu moczowego, mocznika i kreatyniny w surowicy krwi.
Rzadko:
Reakcje nadwrażliwości, gorączka.
Wypadanie włosów.
Ostre reakcje ze strony płuc w postaci rozlanych nacieków płucnych, duszności, alergicznego zapalenia pęcherzyków płucnych.
Utrudnione i bolesne oddawanie moczu.
Bóle głowy, zawroty głowy, stany dezorientacji, omamy.
Bardzo rzadko:
Zmiany skórne przypominające zapalenie skórno-mięśniowe, przebarwienia lub zmiany zanikowe skóry i paznokci, owrzodzenia skórne (szczególnie owrzodzenia kończyn dolnych), świąd, rogowacenie, rak skóry (płaskokomórkowy, podstawnokomórkowy), sinoczerwone grudki, łuszczenie się skóry.
Zaburzenia czynności nerek.