Diagen tabletki o 30 mg pokaż opinie (0)

Kiedy nie stosować leku Diagen:
- w przypadku alergii (uczulenia) na gliklazyd, inne pochodne sulfonylomocznika, sulfonamidy lub jakikolwiek składnik preparatu Diagen,
- w cukrzycy insulinozależnej (typu 1),
- jeśli stwierdza się ciała ketonowe i cukier w moczu (to może oznaczać kwasicę ketonową), stan przedśpiączkowy lub śpiączkę cukrzycową,
- w przypadku ciężkiej choroby nerek lub wątroby,
- w przypadku przyjmowania leków stosowanych do leczenia zakażeń grzybiczych (mikonazol)
- w czasie karmienia piersią.
W wyżej wymienionych sytuacjach należy porozmawiać z lekarzem lub farmaceutą.

Kiedy zachować szczególną ostrożność stosując lek Diagen:
Lek ten należy stosować tylko wtedy, jeśli pacjent regularnie przyjmuje posiłki (w tym śniadanie). Ważne jest, aby regularnie przyjmować węglowodany z uwagi na zwiększone ryzyko małego stężenia glukozy we krwi (hipoglikemii) w razie opóźnienia lub ominięcia posiłku, spożycia nieodpowiedniej ilości pokarmu lub spożycia posiłku zawierającego mało węglowodanów.

W czasie leczenia gliklazydem konieczna jest regularna kontrola stężenia cukru we krwi (i ewentualnie w moczu). Lekarz może również zlecać badania krwi oceniające stężenia hemoglobiny glikozylowanej (HbA1c).

Należy przestrzegać planu leczenia zaleconego przez lekarza, aby osiągnąć zalecane stężenia cukru we krwi. Oznacza to regularne przyjmowanie leku, przestrzeganie diety oraz regularne wykonywanie ćwiczeń fizycznych.
W pierwszych kilku tygodniach leczenia ryzyko wystąpienia małego stężenia cukru we krwi (hipoglikemii) może być zwiększone. Dlatego bardzo ważna jest staranna obserwowacja pacjenta przez lekarza.

Hipoglikemia może wystąpić w następujących sytuacjach:
- nieregularne przyjmwanie posiłków lub pomijanie posiłków,
- poszczenie,
- wyniszczenie,
- zmiana diety,
- zwiększenie aktywności fizycznej bez odpowiedniego zwiększenia ilości spożywanych węglowodanów,
- spożywanie alkoholu, szczególnie w razie pomijania posiłków,
- jednoczesne przyjmowanie innych leków lub preparatów naturalnych,
- przyjęcie dużych dawek gliklazydu,
- niektóre choroby związane z zaburzeniami hormonalnymi (zaburzenia czynności tarczycy, przysadki lub kory nadnerczy),
- ciężka niewydolność nerek lub wątroby.

W przypadku małego stężenia cukru we krwi mogą wystąpić następujące objawy: bóle głowy, uczucie silnego głodu, bladość, osłabienie, wyczerpanie, nudności, wymioty, znużenie, senność, zaburzenia snu, niepokój ruchowy, agresywność, pogorszenie koncentracji, pogorszenie uwagi i spowolnienie reakcji, depresja, splątanie, zaburzenia widzenia, zaburzenia mowy, drżenie, zaburzenia czucia, zawroty głowy, uczucie bezsilności. Mogą wystąpić również: spocona, wilgotna skóra, lęk, szybkie lub nieregularne bicie serca, wysokie ciśnienie tętnicze, nagły i silny ból w klatce piersiowej mogący promieniować do sąsiednich okolic ciała (dławica piersiowa).

Jeśli stężenie cukru we krwi nadal się zmniejsza, może dojść do znacznego splątania (majaczenia), drgawek mózgowych, utraty samokontroli, oddech może ulec spłyceniu a czynność serca spowolnieniu, możliwa jest utrata przytomności, mogąca prowadzić do śpiączki. Obraz kliniczny znacznego spadku stężenia glukozy we krwi może przypominać udar mózgu.

W większości przypadków objawy zmniejszonego stężenia glukozy we krwi znikają bardzo szybko po spożyciu cukru w dowolnej postaci, np. kostki cukru, słodkiego soku, słodzonej herbaty. W związku z tym zawsze należy mieć przy sobie jakąś postać cukru (kostki cukru). Należy pamiętać, że słodziki nie są skuteczne. Jeśli spożycie cukru nie pomaga lub jeśli objawy powracają, należy zgłosić się do swojego lekarza lub do izby przyjęć najbliższego szpitala.

Może się zdarzyć, że zmniejszenie stężenia cukru we krwi nie będzie powodować żadnych objawów, że objawy będą rozwijać się bardzo wolno lub że pacjent nie zdąży zorientować się na czas, iż stężenie cukru we krwi spadło. Taka sytuacja może mieć miejsce u osób w podeszłym wieku przyjmujących niektóre leki (np. leki działające na ośrodkowy układ nerwowy i beta- blokery). Może się tak zdarzyć również u osób z niektórymi chorobami endokrynologicznymi (np. niektóre zaburzenia czynności tarczycy i przedniego płata przysadki lub niedoczynność kory nadnerczy).

W sytuacjach związanych ze stresem (np. wypadek, zabieg operacyjny, infekcje z gorączką) lekarz może tymczasowo zamienić lek na insulinę.

Do objawów zwiększonego stężenia cukru we krwi (hiperglikemia) mogą należeć: wzmożone pragnienie, częste oddawanie moczu, suchość w ustach, sucha, swędząca skóra, zakażenia skóry i pogorszenie funkcjonowania.
Objawy te mogą wynikać z nieodpowiedniej kontroli stężenia glukozy we krwi z powodu nieprzestrzegania zaleceń dotyczących leczenia lub z powodu sytuacji stresowych, na przykład infekcji.

Ocena objawów niepożądanych uwzględnia częstość ich występowania.
Częste . Objawy można opanować przyjmując glukozę lub słodzony napój, a następnie spożywając większą przekąskę lub posiłek. Jeśli nie ma reakcji na podanie cukru lub pacjent jest nieprzytomny, należy natychmiast zadzwonić na pogotowie. Nigdy nie należy wkładać niczego do ust osoby nieprzytomnej!


Niezbyt częste (występujące rzadziej niż u 1 na 100, ale częściej niż u 1 na 1000 leczonych pacjentów):
- ból brzucha
- nudności
- wymioty
- niestrawność
- biegunka
- zaparcie.
Objawy te można złagodzić przyjmując Diagen razem z posiłkiem, tak jak jest to zalecane.

Rzadkie (występujące rzadziej niż u 1 na 1000, ale częściej niż u 1 na 10 000 leczonych pacjentów):
- Zmniejszenie liczby komórek we krwi (w tym niedokrwistość).
- Zmiany wyników badań krwi (co może powodować bladość, przedłużające się krwawienia, skłonność do siniaków, ból gardła i gorączkę) zwykle ulegają normalizacji po odstawieniu leku.
- Reakcje skórne, jak zaczerwienienie, swędzenie i pokrzywka (wysypka). Mogą wystąpić również ciężkie reakcje skórne.
- Nieprawidłowe wyniki badań czynności wątroby, zmiany dotyczące wątroby (co może spowodować zażółcenie skóry i białkówek oczu).
- Mogą wystąpić krótkotrwałe zaburzenia widzenia, szczególnie na początku leczenia. Zależy to od zmian w stężeniach cukru we krwi.
Objawy te zwykle ustępują po zakończeniu przyjmowania leku.


W przypadku innych pochodnych sulfonylomocznika opisywano bardzo rzadko poważne zmiany liczby komórek krwi i alergiczne zapalenie ściany naczyń krwionośnych. Podczas stosowania innych pochodnych sulfonylomocznika rzadko obserwowano objawy upośledzenia czynności wątroby (np. żółtaczkę), które w większości przypadków ustępowały po odstawieniu leku, ale w pojedynczych przypadkach mogły prowadzić do zagrażającej życiu niewydolności wątroby.