Miód jak ambrozja

Już kilkanaście tysięcy lat temu ludzie pierwotni wybierali miód z pszczelich gniazd w rozpadlinach skalnych. Najstarsze wizerunki zbieraczy miodu, pochodzące sprzed dwudziestu tysięcy lat, odnaleziono w grocie w okolicach Walencji. Dla starożytnych Egipcjan pszczoły stanowiły przedmiot kultu, ponieważ uważali je za ożywione łzy boga słońca Ra. Z tego powodu miód mogli spożywać tylko najwyżsi dostojnicy i święte krokodyle. Hipokrates wierzył, że miód jest eliksirem życia. W starożytności młodzi małżonkowie, aby zapewnić sobie zdrowe potomstwo, spożywali miód tuż po dokonaniu obrządków ślubnych. Natomiast znane na całym świecie określenie „miodowy miesiąc” pochodzi ze Skandynawii, ponieważ wesela trwały tam 30 dni, a gościom podawano najszlachetniejsze gatunki miodów.

Powszechnie wiadomo, że miód wytwarzają pszczoły. Zbierają one nektar kwiatów lub spadzi i przekształcają go najpierw w swoich organizmach, a następnie w plastrach, w których dojrzewa. Olejki eteryczne, które pochodzą z nektaru, determinują smak i aromat powstającego miodu.
W zależności od nektaru, z którego powstał, miód może mieć kolor od białego przez kremowy, żółty do brązowego a nawet zielonkawego. Jasne miody są przeważnie delikatniejsze w smaku niż ciemne. Konsystencja dojrzałego miodu przybiera postać gęstego syropu, który ulega krystalizacji w okresie przechowania. Krystalizacja jest procesem naturalnym i nie zmienia składu ani właściwości odżywczych miodu.