Zaburzenia obsesyjno-kompulsywne mają podłoże genetyczne

Osoby, których krewny pierwszego stopnia cierpi na - np. brat, siostra, czy rodzic - mają pięciokrotnie większe ryzyko zachorowania na tę chorobę w jakimś momencie swojego życia niż pozostali.

Dane pacjentów z OCD i ich krewnych pierwszego stopnia porównano z informacjami medycznymi osób z grupy kontrolnej bez chorób psychicznych i ich krewnych. Odkryto silny związek rodzinny z najczęstszą postacią zaburzenia, która pojawia się w dzieciństwie.

Naznaczone uporczywymi, natrętnymi, przykrymi myślami obsesje i powtarzające się zachowania, których nie można zignorować, czyli kompulsje, zostały określone przez Światową Organizację Zdrowia jako jedne z 10 najbardziej „wyłączających z normalnego życia" schorzeń na całym świecie. - Od ponad wieku znamy OCD jako chorobę psychiczną, pozostawały jednak wątpliwości co do dziedzicznej natury tego zaburzenia - mówi psychiatra Gerald Nestadt.

- Bez wątpienia OCD ma pewien aspekt środowiskowy. Jeśli twoja matka i martwi się o ich czystość, może to wywoływać skutek u ciebie. Jednak oczywiste jest to, że u pacjentów z zaburzeniami obsesyjno-kompulsywnymi w rodzinie zachowanie niekoniecznie jest takie samo jak zachowanie krewnych. Przykładowo, pacjent, którego matka bardzo częste myła ręce, może zmagać się z kompulsywnym wielokrotnym sprawdzaniem włączników światła. Oboje mają , ale zachowanie jest inne. A to wskazuje na podstawę biologiczną - wyjaśnia dr Nestadt.

Skoro jasne staje się, że wspomniane zaburzenia mają podłoże genetyczne, medycy chcą sprawdzić, jakie konkretnie geny za nie odpowiadają.

Zaburzenia obsesyjno-kompulsywne dotykają nawet 3 procent światowej populacji. Jakkolwiek dotyczą wszystkich grup wiekowych, okres największego zagrożenia przypada na okres od dzieciństwa do wieku średniego. Badania z udziałem bliźniąt pokazały, że bliźnięta jednojajowe cechują się większą częstością OCD - prawie 90 procent - niż bliźnięta dwujajowe - u nich prawdopodobieństwo tego zaburzenia jest bliskie 50 procent.