16-04-2012
zmień rozmiar tekstu
A+ A-
Naukowcy porównali czynniki ryzyka chorób serca, cukrzycy typu 2 i zespołu metabolicznego u osób jedzących orzechy i pacjentów, którzy ich unikają. Okazało się, że ci pierwsi cieszą się lepszym zdrowiem i łatwiej im utrzymać dobrą wagę.
Spożycie rozmaitych orzechów (migdałów, orzechów brazylijskich, orzechów nerkowca, laskowych, makadamii pekanów, pistacji i orzechów włoskich i piniowych) wiązało się z wyższym poziomem lipoprotein o wysokiej gęstości (tj. dobrego ) oraz niższym poziomem białka C-reaktywnego, markera stanu zapalnego, który może prowadzić do różnych chorób przewlekłych, w tym chorób serca.
Co ciekawe, odnotowano, że osoby regularnie raczące się orzechami miały niższą wagę ciała, jak również niższy wskaźnik masy ciała () i obwód talii w porównaniu do tych, którzy nie jedli orzechów.
Średnia waga, BMI oraz obwód w talii były odpowiednio nieco ponad 2 kilogramy, 0,9 kg/m2 oraz ponad 2 cm mniejsze u osób jedzących orzechy, obliczyli uczeni z Louisiana State University.
W badaniach przeanalizowano dane 13 292 mężczyzn i kobiet, którzy w latach 1999-2004 uczestniczyli w amerykańskim Narodowym Sondażu dotyczącym Zdrowia i Odżywiania (National Health and Nutrition Examination Surveys). Za osoby regularnie jedzące orzechy uznano tych, którzy sięgali po te „owoce" codziennie.
Okazało się, że jedzenie orzechów wiązało się z o pięć procent niższą częstością występowania zespołu metabolicznego, który zwiększa ryzyko choroby wieńcowej, udaru mózgu i cukrzycy typu 2.
Ponadto pacjenci raczący się orzechami mieli niższą częstość występowania czterech czynników ryzyka zespołu metabolicznego: otyłości brzusznej, zbyt wysokiego ciśnienia krwi, na czczo i niskiego poziomu lipoprotein o wysokiej gęstości (dobrego cholesterolu).
Wyniki badań opublikowano w Journal of the American College of Nutrition.
Cukrzyca to choroba przewlekła metaboliczna, która charakteryzuje się podwyższonym stężeniem glukozy (hiperglikemią) we krwi. Wyróżnia się dwa główne typy cukrzycy. Typ 1 ma podłoże autoimmunologiczne, zaś typ 2 jest wynikiem insulinoodporności i zaburzeń w wydzielaniu insuliny. czytaj dalej »