27-06-2023
zmień rozmiar tekstu
A+ A-
Aktywność fizyczna może zmniejszyć ryzyko cukrzycy typu 2, także u osób z wysokimi genetycznymi predyspozycjami rozwoju tej choroby.
Wyższy poziom ogólnej , szczególnie treningów o umiarkowanej lub wysokiej intensywności, miał znaczący związek z niższym zagrożeniem cukrzycy typu 2.
Badania pokazują, że więcej aktywności fizycznej powinno być główną strategią zapobiegania cukrzycy typu 2.
W testach wzięło udział niemal 60 tysięcy ludzi, których poproszono o noszenie akcelerometrów i których aktywność monitorowano przez około tydzień. Zebrano też dane genetyczne uczestników oraz informacje dotyczące ich stylu życia i zdrowia.
Osoby z wysokim ryzykiem genetycznym miały 2,4 razy większe ryzyko zachorowania na cukrzycę typu 2 w porównaniu z osobami o niskim zagrożeniu genetycznym.
Jak ustalono jednak, u ludzi, którzy poświęcali na wysiłek fizyczny ponad godzinę dziennie, odnotowano o 74 proc. niższe ryzyko zachorowania na cukrzycę typu 2 w porównaniu z osobami poświęcającymi na ćwiczenia poniżej 5 minut.
Co więcej, ustalono, że najbardziej aktywni uczestnicy z wysokim ryzykiem genetycznym cukrzycy, cechowali się niższym prawdopodobieństwem zachorowania na tę chorobę niż nieaktywni ludzi z niskimi genetycznymi predyspozycjami.
- Nie jesteśmy w stanie wpływać na nasze ryzyko genetyczne i medyczną historię rodziny, ale poprzez aktywny tryb życia można osłabić zagrożenie rozwoju - mówi prof. Melody Ding, współautor badań.
Aktywność fizyczna o umiarkowanej intensywności obejmuje m. in. energiczny marsz i pracę w ogrodzie. Przykłady intensywnej aktywności fizycznej to: , szybki taniec, pod górę lub w szybkim tempie, kopanie grządek - wszystkie czynności, które powodują „zadyszkę".
Cukrzyca to obecnie globalny problem zdrowia publicznego. W 2021 roku na całym świecie chorowało na nią 537 milionów ludzi dorosłych.
Na podstawie:
Cukrzyca to choroba przewlekła metaboliczna, która charakteryzuje się podwyższonym stężeniem glukozy (hiperglikemią) we krwi. Wyróżnia się dwa główne typy cukrzycy. Typ 1 ma podłoże autoimmunologiczne, zaś typ 2 jest wynikiem insulinoodporności i zaburzeń w wydzielaniu insuliny. czytaj dalej »