Velafax tabletki 37 5 mg pokaż opinie (0)

Nie należy stosować leku Velafax w następujących przypadkach:
- nadwrażliwość na wenlafaksynę lub którykolwiek składnik leku;
- jednoczesne stosowanie inhibitorów monoaminooksydazy ;
- ciąża i okres karmienia piersią;
- u dzieci i młodzieży poniżej 18 lat; u pacjentów z bardzo dużym ryzykiem wystąpienia ciężkich arytmii komorowych (np. u pacjentów ze znacznymi zaburzeniami czynności lewej komory, stopnia III-IV wg NYHA) lub z niekontrolowanym nadciśnieniem.

Najczęściej obserwowane w trakcie badań klinicznych działania niepożądane, związane ze stosowaniem wenlafaksyny, które występowały z częstością większą niż w grupie z placebo (preparat nie zawierający wenlafaksyny), to: nudności, bezsenność, suchość błony śluzowej jamy ustnej, senność, zawroty głowy, zaparcia, obfite pocenie się, nerwowość, astenia (osłabienie) oraz zaburzenia ejakulacji (wytrysku) lub orgazmu.
Występowanie większości z tych działań niepożądanych było zależne od dawki, a nasilenie i częstotliwość większości z nich zmniejszała się w miarę upływu czasu. Ogólnie nie wymagały one przerwania leczenia.
Działania niepożądane obserwowane podczas stosowania wenlafaksyny, pochodzące zarówno ze zgłoszeń spontanicznych, jak i z badań klinicznych zostały sklasyfikowane w zależności od narządu lub układu, którego dotyczą i wymienione poniżej z następującą częstością występowania: bardzo częste (>1/10); częste (<1/10 i >1/100); niezbyt częste (<1/100 i >1/1000); rzadkie (<1/1000); bardzo rzadkie (>1/10 000):
Zaburzenia krwi i układu chłonnego: niezbyt częste: wybroczyny, krwawienia z błon śluzowych; rzadkie: wydłużenie czasu krwawienia, krwotoki, małopłytkowość; bardzo rzadkie: dyskrazja (nieprawidłowy skład krwi, w tym agranulocytoza, niedokrwistość aplastyczna, neutropenia i pancytopenia).
Zaburzenia układu krążenia oraz naczyniowe: częste: nadciśnienie, kołatanie serca, rozszerzenie naczyń;
niezbyt częste: niedociśnienie, niedociśnienie ortostatyczne, omdlenia, zaburzenia rytmu serca (w tym częstoskurcz); bardzo rzadkie: zaburzenia rytmu torsade de pointes, wydłużenie odstępu QT w badaniu EKG, częstoskurcz komorowy, migotanie przedsionków.
Zaburzenia żołądka i jelit: bardzo częste: zaparcia, nudności;
częste: anoreksja (jadłowstręt), biegunka, niestrawność, wymioty; niezbyt częste: bruksizm (zgrzytanie zębami); rzadkie: krwawienie z przewodu pokarmowego; bardzo rzadkie: zapalenie trzustki.
Zaburzenia ogólne: bardzo częste: astenia (osłabienie), bóle głowy; częste: bóle brzucha, dreszcze, gorączka; rzadkie: wstrząs anafilaktyczny.
Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: częste: zwiększenie stężenia cholesterolu w surowicy (szczególnie podczas długotrwałego stosowania leku i prawdopodobnie w większych dawkach), zwiększenie lub zmniejszenie masy ciała; niezbyt częste: hiponatremia, w tym SIADH - zespół nieadekwatnego wydzielania hormonu antydiuretycznego, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych ; rzadkie: zapalenie wątroby;
bardzo rzadkie: zwiększenie stężenia prolaktyny.
Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe: częste: bóle stawów, bóle mięśni; niezbyt częste: kurcze mięśni; bardzo rzadkie: rabdomioliza (rozpad mięśni szkieletowych).
Zaburzenia układu nerwowego: bardzo częste: zawroty głowy, suchość błony śluzowej jamy ustnej, bezsenność, nerwowość; częste: niezwykłe sny, pobudzenie, lęk, splątanie, zwiększone napięcie, parestezje, drżenia; niezbyt częste: apatia, omamy, drgawki kloniczne mięśni; rzadkie: ataksja (bezład ruchowy) oraz zaburzenia równowagi i koordynacji, zaburzenia mowy, zaburzenia pozapiramidowe, w tym dyskineza (nieskoordynowane i niezależne od woli ruchy kończyn lub całego ciała, wyginanie i prężenie) i dystonia (wzmożenie napięcia niektórych grup mięśni), dyskinezy późne (mimowolne ruchy języka i mięśni twarzy), mania lub hipomania, objawy przypominające złośliwy zespół neuroleptyczny, drgawki, pobudzenie psychomotoryczne/ akatyzja , zespół serotoninowy; bardzo rzadkie: delirium (majaczenie).
Zaburzenia nerek i dróg moczowych:
częste: częste oddawanie moczu; niezbyt częste: zatrzymanie moczu.
Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: bardzo częste: brak orgazmu, zaburzenia erekcji, zaburzenia wytrysku lub orgazmu; częste: zmniejszenie popędu płciowego, impotencja, zaburzenia cyklu miesiączkowego; niezbyt częste: krwotok miesiączkowy; rzadkie: mlekotok.
Zaburzenia układu oddechowego:
częste: duszność, ziewanie; bardzo rzadkie: nacieki eozynofilów w płucach.
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: bardzo częste: pocenie się (w tym poty nocne); częste: świąd, wysypka;
niezbyt częste: obrzęk naczynioruchowy, skórne zmiany plamkowo-grudkowe, pokrzywka, nadwrażliwość na światło, wypadanie włosów; rzadkie: rumień wielopostaciowy, zespół Stevensa-Johnsona.
Narządy zmysłów: częste: zaburzenia widzenia lub zaburzenia akomodacji, rozszerzenie źrenic, szumy uszne; niezbyt częste: zaburzenia smaku.
Objawy obserwowane podczas odstawiania wenlafaksyny
Przerwanie leczenia wenlafaksyną (szczególnie nagłe) często prowadzi do wystąpienia objawów odstawiennych. Najczęściej obserwowanymi objawami są: zawroty głowy, zaburzenia czucia (w tym parestezje i wrażenie porażenia prądem), zaburzenia snu (w tym bezsenność, intensywne marzenia senne), pobudzenie lub lęk, nudności i (lub) wymioty, drżenia, nadmierne pocenie się, ból głowy, biegunka, kołatanie serca oraz chwiejność emocjonalna. Obserwowano dodatkowe reakcje odstawienne, takie jak hipomania, nerwowość, splątanie, zmęczenie, senność, drgawki, zawroty głowy, szumy uszne, suchość błony śluzowej jamy ustnej i anoreksja. Zazwyczaj objawy te są łagodne do umiarkowanych i ustępują samoistnie. Jednak, u niektórych pacjentów mogą być ciężkie i przedłużać się. Dlatego podczas odstawiania wenlafaksyny zaleca się stopniowe zmniejszenie dawki przez okres kilku tygodni lub miesięcy, w zależności od potrzeb pacjenta .
Myśli samobójcze, pogłębienie depresji lub zaburzeń lękowych
Osoby, u których występuje depresja lub zaburzenia lękowe, mogą czasami mieć myśli o samookaleczeniu lub o popełnieniu samobójstwa. Takie objawy czy zachowanie może nasilać się na początku stosowania leków przeciwdepresyjnych, ponieważ leki te zaczynają działać zazwyczaj po upływie 2 tygodni, czasem później.
Wystąpienie myśli samobójczych, myśli o samookaleczeniu lub popełnieniu samobójstwa jest bardziej prawdopodobne jeżeli:
- u pacjenta w przeszłości występowały myśli samobójcze lub chęć samookaleczenia;
- pacjent jest młodym dorosłym; dane z badań klinicznych wskazują na zwiększone ryzyko wystąpienia zachowań samobójczych u osób w wieku poniżej 25 lat z zaburzeniami psychicznymi, którzy byli leczeni lekami przeciwdepresyjnymi.
Jeśli u pacjenta występują myśli samobójcze lub myśli o samookaleczeniu, należy niezwłocznie skontaktować się z lekarzem lub zgłosić do szpitala.
Pomocne może okazać się poinformowanie krewnych lub przyjaciół o depresji lub zaburzeniach lękowych oraz poproszenie ich o przeczytanie tej ulotki. Pacjent może zwrócić się z prośbą o pomoc do krewnych lub przyjaciół i prosić o informowanie go, jeśli zauważą, że depresja lub lęk nasiliły się lub wystąpiły niepokojące zmiany w zachowaniu.
Uwagi specjalne:
Nudności występują najczęściej na początku leczenia wenlafaksyną, a ich częstość zmniejsza się w ciągu pierwszych kilku tygodni. Nudności są zwykle łagodne lub umiarkowane, i rzadko prowadzą do wymiotów lub wymagają odstawienia leku. Częstotliwość występowania nudności wzrasta wraz ze zwiększaniem stosowanych dawek, zwłaszcza, jeżeli dawka zwiększana jest szybko.
Przemijające zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych obserwowane jest u małej liczby pacjentów, leczonych wenlafaksyną. Zwykle wartości powracają do normy po zakończeniu leczenia.