Vancomycin-MIP 1000 proszek do sporządzania roztworu do infuzji dożylnych i roztworu doustnego 1000 mg pokaż opinie (0)

Nerki
Niewydolność nerek, objawiająca się głównie zwiększonym stężeniem kreatyniny i mocznika w surowicy, występuje najczęściej u pacjentów, którzy otrzymywali duże dawki wankomycyny lub byli jednocześnie leczeni aminoglikozydami, bądź występowała u nich już wcześniej niewydolność nerek. W pojedynczych przypadkach występowało zapalenie nerek i (lub) ostra niewydolność nerek. Po odstawieniu wankomycyny najczęściej objawy te zanikają. Podczas stosowania wankomycyny, zwłaszcza u pacjentów z niewydolnością nerek lub podczas jednoczesnego podawania aminoglikozydów, należy regularnie
kontrolować czynność nerek, a dawkowanie należy dostosować do stopnia niewydolności

Urząd Rejestracji Pmtluktow Lecrmczyc
Wyrobów Medycznych i Produktów
Biobójczycli
W Chełmska 30/34, 00 725 Warszawy
nerek. W takich przypadkach zalecana jest równoczesna kontrola stężenia wankomycyny w osoczu.
Narządy zmysłów
Rzadko u pacjentów leczonych wankomycyną stwierdzano przemijające lub utrzymujące się zaburzenia słuchu. Otrzymywali oni zwykle bardzo duże dawki leku lub jednocześnie inne leki ototoksyczne bądź występowała u nich wcześniej niewydolność nerek lub zaburzenia słuchu. Rzadko stwierdzano zawroty głowy i szumy uszne.
Przewód pokarmowy
Niekiedy mogą wystąpić nudności. W pojedynczych przypadkach występowało
rzekomobłoniaste zapalenie jelita cienkiego i okrężnicy u pacjentów, którym podano wankomycynę dożylnie.
Ciężka, utrzymująca się biegunka występująca podczas lub wkrótce po zakończeniu dożylnego stosowania leku może być objawem rzekomobłoniastego zapalenia jelita cienkiego i okrężnicy .
Reakcje alergiczne
Niekiedy może wystąpić wysypka i zapalenia błony śluzowej, czasem ze świądem.
W pojedynczych przypadkach po infuzji wankomycyny występowało silne łzawienie utrzymujące się do 10 godzin.
Rzadko występowały ciężkie reakcje uczuleniowe z objawami takimi, jak gorączka polekowa, eozynofilia, dreszcze, zapalenie naczyń.
Możliwe są reakcje uczuleniowe różnego stopnia - aż do wstrząsu.
W razie wystąpienia reakcji anafilaktycznej należy natychmiast odstawić Vancomycin-MIP i zastosować odpowiednie leczenie (np. leki przeciwhistaminowe, kortykosteroidy, leki sympatykomimetyczne lub w razie potrzeby oddech kontrolowany).
Rzadko po zastosowaniu wankomycyny występowały ciężkie objawy skórne z zagrażającą życiu reakcją ogólną (jak np. złuszczające zapalenie skóry, rumień wielopostaciowy, toksyczna nekroliza naskórka).
Układ krwiotwórczy i limfatyczny
Przemijająca neutropenia występuje rzadko. Pojawia się ona zazwyczaj nie wcześniej niż tydzień po rozpoczęciu terapii lub po podaniu we wlewie łącznej dawki powyżej 25 g. Po odstawieniu wankomycyny skład morfotyczny krwi zazwyczaj szybko się normalizuje. W pojedynczych przypadkach stwierdzano przemijającą agranulocytozę (całkowity lub prawie całkowity brak granulocytów we krwi oraz w rozmazie szpiku kostnego). Nie udowodniono jednak przyczynowego związku z leczeniem wankomycyną. Należy regularnie kontrolować poziom leukocytów u pacjentów, którzy otrzymywali wankomycynę długotrwale lub jednocześnie z innymi lekami, które mogą wywołać neutropenię lub agranulocytozę. Rzadko obserwowano również trombocytopenię oraz eozynofilię.
Inne objawy niepożądane
Stosowanie wankomycyny może prowadzić do nadmiernego rozrostu niewrażliwych na lek bakterii lub grzybów.
Objawy niepożądane zwiazane z miejscowym podaniem leku
Może wystąpić zapalenie żył. Ryzyko wystąpienia tego powikłania zmniejsza się, jeśli do infuzji używa się rozcieńczonego roztworu wankomycyny (250 do 500 mg1100 ml) i zmienia miejsce wkłucia. Podanie leku poza żyłą jest bolesne, powoduje podrażnienie tkanek, a nawet martwicę.