06-07-2015
zmień rozmiar tekstu
A+ A-
Jak wynika z badań, 65-latkowie, którzy prowadzą zdrowy styl życia, znacznie ograniczają u siebie ryzyko niewydolności serca.
Trzeba być aktywnym, nie palić , nie być otyłym i nie przesadzać z , aby aż o połowę obniżyć ryzyko niewydolności serca. Takie korzyści odnotowano u osób w wieku powyżej 65 lat.
W badaniu, w ramach którego przez nawet 21 lat monitorowano zdrowie 2290 kobiet i mężczyzn, odkryto, że powtarzane od lat wskazówki ekspertów dotyczące dbania o zdrowie mają realny wpływ na ograniczenie prawdopodobieństwa wystąpienia różnych chorób, w tym .
W okresie testów u 1380 uczestników zdiagnozowano niewydolność serca, która ma miejsce, gdy organ ten nie jest w stanie pompować odpowiedniej ilości krwi z wystarczającą siłą.
Okazało się, że wymienione powyżej czynniki dobrego „prowadzenia się" mają związek z działaniem ochronnym. Przykładowo, aktywność fizyczna (np. energiczny ), która pozwalała na spalanie ponad 845 kcal. tygodniowo, była związana z niższym prawdopodobieństwem niewydolności serca. Co więcej, zapobiegawczą rolę pełniło także nie palenie papierosów oraz nie przekraczanie dawki dwóch drinków dziennie i utrzymywanie odpowiedniego .
Obliczono, że uczestnicy, którzy odznaczali się tymi czterema czynnikami jednocześnie, byli o 50 procent mniej narażeni na niewydolność serca niż ludzie, którzy cechowali się jednym z nich, bądź żadnym.
- To zachęcająca wiadomość, że osoby starsze mogą dokonać prostych zmian w celu zmniejszenia ryzyka niewydolności serca - mówi dr Liana Del Gobbo z Tufts University w USA. - Jakkolwiek sposób odżywiania się nie był związany z prawdopodobieństwem niewydolności serca w tym badaniu, zdrowa dieta ma kluczowe znaczenie dla zapobiegania innym chorobom układu krążenia, oraz wielu chorobom przewlekłym - dodaje dr Del Gobbo.
Wyniki badań opublikowano w magazynie Heart Failure.
Cukrzyca to choroba przewlekła metaboliczna, która charakteryzuje się podwyższonym stężeniem glukozy (hiperglikemią) we krwi. Wyróżnia się dwa główne typy cukrzycy. Typ 1 ma podłoże autoimmunologiczne, zaś typ 2 jest wynikiem insulinoodporności i zaburzeń w wydzielaniu insuliny. czytaj dalej »