Wielu dorosłych zmaga się z niezdiagnozowanym ADHD

Na Ohio State University przeprowadzono ogólnokrajowe badanie z udziałem tysiąca osób i odkryto, że 25 proc. dorosłych podejrzewa, że może mieć niezdiagnozowane ADHD. Równocześnie jedynie 13 proc. respondentów podzieliło się swoimi podejrzeniami z lekarzem pierwszego kontaktu.

To budzi obawy o konsekwencje samodiagnozy prowadzącej do nieprawidłowego leczenia. - Lęk, depresja i ADHD - wszystko to może wyglądać bardzo podobnie, ale niewłaściwe leczenie może pogorszyć sytuację zamiast pomóc danej osobie poczuć się lepiej i poprawić jej funkcjonowanie - mówi psycholog dr Justin Barterian, współautor badań.

- Zdecydowanie wzrosła świadomość, że ADHD może nadal wpływać na ludzi w dorosłym życiu. Wiele osób, po zdiagnozowaniu ADHD u swoich dzieci, zaczyna dostrzegać, że sami również pasują do tych objawów, ponieważ jest to zaburzenie genetyczne - wskazuje dr Barterian. Jak ustalono, młodsi dorośli częściej wierzą, że mają niezdiagnozowane ADHD niż starsze pokolenia, a także są bardziej skłonni coś z tym zrobić. Według dra Barteriana pierwszy krok do diagnozy powinien oznaczać wizytę u lekarza, zwykle lekarza pierwszego kontaktu, w celu otrzymania skierowania do specjalisty zdrowia psychicznego dla dokładnej oceny, prawidłowej diagnozy i skutecznego leczenia.

Dorośli zmagający się z ADHD mają problemy ze utrzymaniem uwagi, nadpobudliwością i impulsywnością, które są na tyle poważne, że powodują ciągłe wyzwania w pracy i domu. Objawy te są uporczywe i uciążliwe i często występowały jeszcze w dzieciństwie.

Zaburzenie może być trudne do zdiagnozowania u dorosłych, ponieważ niektóre objawy są podobne do symptomów innych chorób psychicznych, takich jak lub lęk.

- Objawy ADHD mogą wyglądać inaczej u różnych osób. Niektórzy mogą mieć większe trudności ze skupieniem się na wykładach lub z organizacją, podczas gdy inni mogą mieć większe trudności społeczne w związku z impulsywnością i trudnościami w nadążaniu za rozmowami - wskazuje dr Barterian.