Wiek nie może różnicować pacjentów

Według badań, w Polsce w ciągu najbliższych 20 lat liczba osób 80+ podwoi się z obecnych 1,4 mln do prawie 3 mln. Oznacza to, że pewne jednostki chorobowe będą występowały statystycznie częściej. System powinien być przygotowany na te zmiany - zarówno pod kątem , terapeutycznym jak i zapewnienia opieki długoterminowej.

Z drugiej strony szczególnie narażoną grupą na kontakt z ochroną zdrowia są seniorzy. się jednym z krajów Europy o najbardziej zaawansowanym procesie starzenia się populacji. Wskaźnik starości (czyli relacja liczby ludności w starszym wieku do ogólnej liczby ludności) wzrośnie prawie dwukrotnie i wyniesie ponad 30%. Około ⅓ społeczeństwa będą więc stanowić seniorzy. Jednocześnie wzrasta średnia długość życia. Szacuje się, że co trzecie dziecko dziś urodzone w Europie dożyje 100 lat. Mamy do czynienia więc z coraz liczniejszą grupą osób na tym etapie życia, które często są zmuszone korzystać z opieki zdrowotnej. Według badań GUS, 30% emerytury seniorzy wydają na leki.

Powiększa się więc grupa chorych, dla której trzeba będzie zastosować nowe zasady postępowania. Mamy na myśli pacjentów, którzy z wiekiem są coraz mniej mobilni, do których trzeba będzie dotrzeć, a nie oni dotrą do ośrodków opieki zdrowotnej. Eksperci podpowiadają, że warto byłoby pomyśleć o takim modelu opieki zdrowotnej, który wyszedłby do pacjentów starszych, oddalonych swoim miejscem zamieszkania od ośrodków opieki zdrowotnej.

Wiek nie może różnicować a system opieki zdrowotnej powinien być systemem równych szans i dostępu do ośrodków leczenia. Model, który funkcjonuje obecnie, to system nastawiony w większości na leczenie w placówkach. W miastach gdzie funkcjonują duże ośrodku opieki, szpitale uniwersyteckie i tych przychodni jest wiele, dostęp do specjalisty jest łatwiejszy. Sprawa komplikuje się gdy wychodzimy poza granice miast. Problem ten będzie jeszcze bardziej widoczny, gdy zwiększy się odsetek seniorów w społeczeństwie.

Kolejny problem rysuje się w sferze opieki długoterminowej. Myślimy tu o długookresowej, profesjonalnej pielęgnacji, rehabilitacji oraz kontynuacji leczenia farmakologicznego i dietetycznego. Opieka ta realizowana jest w zakładach opieki stacjonarnej lub w domu chorego.

W Polsce funkcjonują dwa oddzielne filary opieki długoterminowej – medyczny i społeczny. Obecnie funkcjonujący model opieki nad osobami niesamodzielnymi, zawiera elementy pomocy społecznej i opieki zdrowotnej. Domy pomocy społecznej (DPS) finansowane są przez jednostki samorządu terytorialnego, natomiast zdrowotna opieka długoterminowa podlega pod Narodowy Fundusz Zdrowia. O tym, czy senior korzysta z opieki dostarczanej przez samorząd, czy NFZ najczęściej decyduje długość kolejki. Eksperci zgodnie twierdzą, że to nie rodzaj płatnika powinien decydować o tym, z której opieki korzysta senior. Powinny być to przenikające się rozwiązania, które w sposób procesowy dostarczą wsparcia i pomocy. System nie jest więc doskonały.

– Brakuje spójnych działań obydwu resortów już na samym początku tracenia samodzielności przez osoby starsze. Brakuje mapy drogowej, która tego seniora poprowadzi. Należy dążyć do tego, by utrzymać seniorów jak najdłużej w zdrowiu, by jak najpóźniej trafiali do szpitala czy domu opieki. Ze względu na koszty, są to najdroższe formy opieki z jakich możemy korzystać. Każda złotówka zainwestowana w pomoc na wczesnym etapie tracenia samodzielności, daje olbrzymie korzyści w finansach publicznych i społeczeństwie. Oczywiście w modelu idealnym powinniśmy zaczynać od przygotowania przyszłych seniorów do przejścia na emeryturę. Później powinno pojawić się wsparcie, jak aktywnie i zdrowo funkcjonować na emeryturze. Kolejny etap to wsparcie domowe, czyli taki asystent seniora, w przypadku początków niesamodzielności. Później dzienne formy wsparcia, aż do społecznych i medycznych form opieki całodobowej – tłumaczy Marzena Rudnicka, prezes Krajowego Instytutu Gospodarki Senioralnej.

Starzejące się społeczeństwo wymusza konieczność wprowadzenia nowych rozwiązań także w obszarze medycyny. Z jednej strony wychodzi technologia, która proponuje udogodnienia w postaci telemedycyny. Z drugiej strony bez odpowiednich regulacji dopasowanych do zmieniającego się profilu pacjenta nowe technologie nie wystarczą do polepszenia jakości życia nas pacjentów.