Światło, które leczy

Zastosowanie światła w medycynie ma długą historię. Pierwszym źródłem światła wykorzystanym w medycynie było naturalne światło słoneczne. Wykorzystywano je już w starożytnym Egipcie do kuracji medycznych.
W późniejszych czasach Hipokrates opisał wykorzystanie światła słonecznego do leczenia wielu schorzeń. Pomimo, iż terapia światłem nie miała w tamtych czasach wyjaśnienia naukowego, to jej moc uzdrawiania była na tyle oczywista, że lekarze starożytni wprowadzili światłoterapię do ogólnego stosowania.

Na początku lat 80 - tych zespół naukowców stworzył źródło światła oparte na laserze, ale pracujące w niemal całym spektrum światła widzialnego i po części podczerwieni. W oparciu o tę technologię powstał system leczenia światłem, którego bazą był oryginalny wynalazek prof. Mestersa - chirurga i specjalisty laseroterapii.

Światło spolaryzowane działa biostymulacyjnie na komórki ludzkiego organizmu i w efekcie wzmacnia system odpornościowy, pobudza przemianę materii, aktywizuje komórkowy metabolizm, poprawia ukrwienie, wzmacnia ściany naczyń krwionośnych, poprawia parametry krwi, działa przeciwbólowo i przeciwzapalnie.
Skutecznie wspomaga leczenie urazów tkanki miękkiej i jest stosowane w fizjoterapii i medycynie sportowej.

Główne wskazania lecznicze dla terapii światłem spolaryzowanym to: leczenie ran, odleżyn i oparzeń, leczenie bólu, reumatologia, fizjoterapia, leczenie stanów zapalnych, zapalenie zatok, gardła, ucha, oskrzeli, leczenie kataru, anginy, grypy, porażenie nerwu twarzy, zapalenie pęcherza moczowego i gruczołu krokowego, zapalenie spojówek, gradówka, zaćma, leczenie problemów skórnych i chorób układu krążenia. Wytwarzany pod wpływem zabiegów tlenek azotu rozszerza naczynia krwionośne, poprawia parametry krwi, zapobiega zatorom i zakrzepom.