Serce z rozrusznikiem na wakacjach

Chorzy cierpiący na schorzenia kardiologiczne powinni wybierać na miejsce wypoczynku albo z jeziorami lub inną łagodną rzeźbą terenu. Obszary położone wysoko nad poziomem morza są odradzane, ponieważ jest tam mniejsze stężenie tlenu w powietrzu i trudniej jest oddychać. Osoby chore na serce mogą odczuwać duszności i zawroty głowy. Rozważyć należy również urlop w górzystym terenie i skonsultować z lekarzem, czy taki pobyt jest wskazany i czy pacjent jest na tyle sprawny fizycznie, aby sprostać warunkom terenu. Osoby chore na serce powinny też unikać miejsc, gdzie są ekstremalne temperatury – wysokie lub niskie. Zalecane miejsce wypoczynku to takie, gdzie jest łatwy dostęp i w pobliżu znajdują się służby medyczne.

– Pacjenci ze schorzeniami układu krążenia oraz wszczepionym kardiowerterem-defibrylatorem powinni przed wyjazdem skonsultować z lekarzem kwestię wypoczynku – miejsce wyjazdu, leki do zabrania oraz lokalizację ośrodka zdrowia, gdzie w razie potrzeby zostanie udzielona pomoc. Zalecane jest również omówienie z lekarzem, jakie działania należy podjąć w przypadku omdlenia, kołatania serca, interwencji kardiowertera - defibrylatora, interferencji z innymi urządzeniami – mówi dr Przemysław Mitkowski, przewodniczący sekcji Rytmu Serca Polskiego Towarzystwa Kardiologicznego.

Inną istotną sprawą jest karta identyfikacyjna implantowanego urządzenia kardiologicznego oraz parametry jego ustawienia, te dokumenty będą niezbędne w przypadku interwencji medycznej, a także np. podczas odprawy na lotnisku.

Osoby z wszczepionym czy kardiowerterem-defibrylatorem przygotowując się do wyjazdu, powinny też pomyśleć o transporcie. Jeśli chcieliby zdecydować się na daleką podróż samochodem, to zalecana jest rozmowa z lekarzem, czy takie rozwiązanie jest polecane i czy w ich przypadku nie ma przeciwwskazań.

Jeśli natomiast chorzy zdecydują się na podróż samolotem, powinni uważać na bramki magnetyczne, ponieważ istnieje potencjalne ryzyko, że przebywanie przez dłuży czas w okolicach takiego pola magnetycznego może zakłócić pracę wszczepionego urządzenia. Dlatego pacjenci powinni poinformować obsługę o tym, że mają wszczepiony rozrusznik albo kardiowerter-defibrylator, a następnie przejść płynnie przez bramkę (tak samo należy się zachowywać przekraczając bramki w muzeach, galeriach itp). Na lotnisku używane są też wykrywacze metalu, które mogą zareagować na wszczepione urządzenie i również mieć wpływ na jego pracę. Z tego względu taka kontrola jest niewskazana, ale jeśli do niej dojdzie, należy poprosić pracownika, który będzie prowadzić sprawdzanie, aby nie używał detektora ani z przodu ani z tylu w okolicach implantowanego urządzenia kardiologicznego, a najlepiej wykonał kontrolę ręcznie, bez wykrywacza metalu.

Po przyjeździe na miejsce wakacyjnego pobytu osoby z problemami kardiologicznymi powinny rozważyć, jakie aktywności codzienne mogą podejmować. Jednym z kluczowych czynników jest prawidłowe oddychanie w trackie ćwiczeń. Jeśli chory ma problem ze „złapaniem oddechu”, sapie, to znaczy, że jego układ sercowo-naczyniowy jest nadmiernie obciążony.

Zalecane czynności sportowe to aktywności o umiarkowanym, stale rozłożonym wysiłku, jak np. czy jazda na rowerze. Natomiast sporty wysiłkowe o dużym natężeniu dynamicznym, takie jak biegi czy koszykówka, nie są zalecane. Osoby z wszczepionymi rozrusznikami serca nie powinny uprawiać sportów kontaktowych ani sportów ekstremalnych z uwagi na możliwość uszkodzenia aparatu. Pływanie jest dozwolone tylko, jeśli choremu towarzyszy osoba, która mogłaby udzielić pomocy w razie omdlenia lub innego incydentu kardiologicznego. Nurkowanie jest odradzane, ponieważ woda i ciśnienie mogą mieć wpływ na wszczepione urządzenie, a dodatkowo chory w razie zasłabnięcia może się utopić. Osoba z kardiowerterem-defibrylatorem nie powinna też uprawiać sportów motorowych. Najlepiej, aby pacjent przedyskutował ze swoim lekarzem, jakie działania sportowe może podejmować, a jakie są odradzane.

Osoby z problemami kardiologicznymi przygotowując się do wyjazdu powinny pamiętać o:

• przygotowaniu listy lekarstw, którą będą przechowywać na wszelki wypadek w portfelu,
• noszeniu ze sobą zawsze karty identyfikacyjnej wszczepionego kardiowertera-defibrylatora, rozrusznika i ustawionych parametrów – tzw. paszport (dotyczy to pacjentów z implantowanym urządzeniem kardiologicznym),
• zabraniu wystarczającej ilości leków na czas wyjazdu,
• omówieniu z lekarzem, jakie procedury stosować w konkretnych sytuacjach, z jaką lokalną placówką skontaktować się w razie problemów z sercem czy urządzeniem kardiologicznym,
• ubezpieczeniu zdrowotnym uwzględniającym schorzenia danej osoby, leczenie szpitalne i akcję karetki ratunkowej (ubezpieczenie to może się przydać w przypadku wyjazdów zagranicznych, gdzie koszty opieki medycznej mogą być znaczne)
• poinformowaniu towarzyszy wyjazdu o problemach kardiologicznych i schemacie działania na wypadek zasłabnięcia lub innych epizodów kardiologicznych. W ten sposób chory może potencjalnie liczyć na udzielenie adekwatnej pomocy.

W 2010 r. w Polsce wszczepiono łącznie ponad 36 000 urządzeń kardiologicznych (rozruszników, kardiowerterów-defibrylatorów oraz stymulatorów i kardiowerterów-defibrylatorów z funkcją resynchronizującą). Z uwagi na starzenie się społeczeństwa grupa pacjentów, którzy takiej terapii potrzebują, ciągle rośnie. Zadaniem wszczepianych urządzeń jest przywrócenie właściwego rytmu serca, zapobieganie nagłej śmierci sercowej oraz poprawa wydolności serca. Kardiowertery-defibrylatory wszczepiane są w ramach prewencji wtórnej u osób, które przeżyły epizod nagłego zatrzymania akcji serca oraz w prewencji pierwotnej u pacjentów znajdujących się w grupie wysokiego ryzyka.