Oregano: naturalny antybiotyk

Nie tylko przyprawa

kojarzy się głównie jako przyprawa kuchenna. Nikt chyba nie wyobraża sobie tradycyjnej pizzy lub spaghetti z sosem bolognese bez tego aromatycznego zioła. Jednak coraz więcej osób zdaje sobie sprawę, że olej, który pozyskuje się z tej dziko rosnącej rośliny, ma również właściwości prozdrowotne.

Zastosowanie w medycynie

Olej z dzikiego oregano pobudza . Dlatego ma zastosowanie, szczególnie w okresie jesienno-zimowym, gdy dolega nam:

• przeziębienie, grypa i ból gardła
• schorzenia zatok przynosowych
• zapalenie oskrzeli i płuc.

Karwakrol

Głównym składnikiem z oregano, który odpowiada za większość jego właściwości jest, należący do kwasów fenolowych, karwakrol. Ta substancja przede wszystkim jest silnym przeciwutleniaczem, który działa antyoksydacyjnie. Jednak wykazuje również działanie przeciwbakteryjne, przeciwgrzybicze, przeciwzapalne, przeciwbólowe, jak i hepatoochronne (chroni wątrobę).

Niszczy wolne rodniki

to niesparowane elektrony tlenu, które powstają w wyniku przemian metabolicznych i atakują komórki naszego organizmu. Posiadają one ładunek ujemny i dążą do utlenienia, czyli połączenia z cząsteczką dodatnią. Skutkiem tego jest niszczenie błon komórkowych, co prowadzić może do uszkodzenia DNA komórek.

Antyoksydanty dostarczają wolnym rodnikom elektron do pary, co powoduje ich wychwytywanie i neutralizowanie. Jednak ilość naturalnych utleniaczy w organizmie maleje z wiekiem, dlatego ich niedobór należy uzupełniać. Oregano jest tak bogate w biologicznie czynne antyoksydanty, że niektórzy naukowcy twierdzą, że to lepsze źródło przeciwutleniaczy niż jagody, zboża czy warzywa.

Wspiera układ immunologiczny

Antyoksydanty nie tylko eliminują nadmiar wolnych rodników, ale także wzmacniają nasz układ odpornościowy. Dzikie oregano poprawia wydolność systemu odpornościowego organizmu, gdyż podnosi zdolność do produkcji interferonu, który odpowiada za walkę z mikroorganizmami.

Bakterie, grzyby i wirusy

Aktywne składniki fenolowe oregano zabijają bakterie i wirusy, poprzez niszczenie ich błon i ścian komórkowych, jednak nie niszczą przy tym komórek ludzkiego organizmu. Dlatego olej z niego stosuje się w walce z:

• bakteriami (nawet tymi odpornymi na antybiotyki): Staphylococcus aureus (gronkowiec złocisty), Campylobacter jejuni (powodująca ostre zapalenie żołądka i jelit), Escherichia coli (pałeczka okrężnicy), Salmonella czy Klebsiella pneumoniae (pałeczka zapalenia płuc)
• grzybami: Candida albicans (drożdżaki), Aspergillus (kropidlak)
• wirusami: Coxsackie (z grupy enterowirusów)
• pasożytami: Giardia lamblia (ogoniastek jelitowy), Trypanosoma cruzi (świdrowiec amerykański).

Rodzaje olejku

Istnieją różne odmiany chemotypowe olejku z dzikiego oregano w zależności od głównej substancji aktywnej tj. karwakrol, sabinen, linalol, p-cymen czy tymol. Mają one różne parametry fizykochemiczne, a tym samym różne właściwości. Za najlepiej przebadaną odmianę olejku uznaje się chemotyp karwakrolowy (wysoka zawartość karwakrolu, niska tymolu), który pochodzi z górzystych terenów rejonu Morza Śródziemnego.