12-08-2008
zmień rozmiar tekstu
A+ A-
Ogórki są znane człowiekowi od 5000 lat, a o szklarnianej uprawie i kiszeniu w beczkach wiedzieli już starożytni Rzymianie. W Polsce ogórki uprawia się od blisko 400 lat. Ogórki spożywa się na surowo, jak również dusi, smaży lub gotuje na parze. Świeże ogórki gruntowe najchętniej marynujemy (otrzymujemy tzw. ogórki konserwowe) lub kwasimy. Kwaszenie to jedna z najstarszych i najbardziej popularnych metod utrwalania żywności. Jest ona ceniona zarówno przez żywieniowców, jak i smakoszy. Warzywa kwaszone odznaczają się doskonałymi walorami smakowymi i wysoką wartością odżywczą ze względu na znaczną zawartość składników mineralnych i witamin.
Kiszone ogórki sprzyjają lepszemu przyswajaniu potraw. Są one dostatecznie silnymi czynnikami wywołującymi wydzielanie soków żołądkowych. Pomagają również w usuwaniu nadmiaru wody z organizmu i dlatego znajdują zastosowanie w dietach odchudzających. Surowe ogórki dla wielu osób są zbyt ciężkostrawne, jednak po ich ukiszeniu stają się o wiele łatwiejsze do strawienia. Dodatkowo, jedna z bakterii biorących udział w procesie kiszenia wytwarza dużo witaminy C, której pozbawione są surowe ogórki.
Prawdopodobnie, krajem rodzinnym ogórka są Indie, gdzie do dziś spotyka się jeden z jego dzikich gatunków. Pierwsze doniesienia o uprawie ogórka pochodzą właśnie z tego regionu sprzed ponad 5000 lat. Jedna z hinduskich legend mówi, że nazwa ogórka pochodzi od imienia legendarnego indyjskiego księcia, mającego jakoby 60 tysięcy dzieci. Jest to związane z dużą liczbą ziaren w ogórku i z obfitością przynoszonych przez to warzywo płodów.
Sok ogórkowy jest doskonałym środkiem kosmetycznym chroniącym skórę. Stosowano go już w starożytności. Rozgniecione nasiona ogórka mieszano z pudrem, a zmiażdżony ogórek stosowano jako maseczkę przeciw zmarszczkom. Obecnie ogórki są również powszechnie wykorzystywane w kosmetyce.