08-12-2016
zmień rozmiar tekstu
A+ A-
Szparag lekarski od wielu wieków (już w starożytnej Grecji i Rzymie) był stosowany jako środek moczopędny pomagający zapobec tworzeniu się kamieni nerkowych. W medycynie azjatyckiej, korzeń rośliny był używany na kaszel, biegunkę i dolegliwości układu nerwowego. Dziś stosowane są głównie jako dodatek do rozmaitych dań, ale warto też pamiętać o jego prozdrowotnych właściwościach.
ZastosowaniePoniższe zastosowania oparte są na tradycji, teoriach naukowych lub ograniczonych badaniach. Często nie zostały gruntownie przetestowane na ludziach, a bezpieczeństwo i skuteczność nie zawsze zostały udowodnione.
mają działanie: przeciwbakteryjne, przeciwutleniajace, przeciwskurczowe, przeciwnowotworowe, moczopędne. Tradycyjnie były stosowane jako , a także środek na: przekrwienie oskrzeli, , stany zapalne, , biegunkę, poprawę trawienia, , poprawę odporności na choroby, zapalenie stawów, kamienie nerkowe, choroby wątroby, choroby neurologiczne, choroby reumatyczne, zapalenie dróg moczowych, etc.
DawkowanieNie dysponujemy danymi naukowymi na temat dawkowania szparagów w celach leczniczych. Tradycyjne dozowanie obejmuje napary i ekstrakty, które mają przeciwdziałać zapaleniu dróg oddechowych i dróg moczowych oraz formowaniu się kamieni nerkowych. Typowa dawka naparu to 45-60 gramów pociętych szparagów na 150 ml wody - specyfik należy pić codziennie.
BezpieczeństwoOdnotowano przypadki alergii na szparagi - objawiają się: swędzeniem spojówek, katarem, uciskiem w gardle, kaszlem, ostrą pokrzywką, stanem zapalenym skóry, etc.
Pacjenci z upośledzonymi funkcjami nerek lub serca powinni stosować ekstrakty ze szparagów ostrożnie i skonsultować się z farmaceutą lub lekarzem przed rozpoczęciem jakichkolwiek nowych terapii.
Ponieważ szparagi mają działanie moczopędne, mogą wzmacniać leki i suplementy o efekcie diuretycznym.
Niektórzy mogą doświadczać niedrożności jelit ze względu na hamowanie motoryki jelit będącej efektem diety o dużej zawartości (ogólnie rzecz ujmuąc, szparagi poprawiają działanie układu pokarmowego, jednak nadmiar błonnika może mieć takie efekty, jak te opisane powyżej).